Bazı Batı ülkelerinde nüfusun 1/3’ü boşanmış ailelerden ken, ülkemizde de boşanmaların giderek arttığı görülme
Boşanma, aile içindeki tüm üyeleri farklı biçimde etkiler. bunların başında anne-baba ve çocuk gelir. Boşanmış ailede çocuğun daha az örselenmesi,
de anne ve babanın karşılıklı tutum ve davranışlarına  Boşanmış aile anne ve babayı nasıl etkiler? Ayrılık sonrası döneminde kadın ve erkek bunalım Bu süreçte yaşanılanlar; gerçeği reddetme,sanlardan ayırma, öfke, kaybedilenleri geri almak için depresyon ve en son olarak gerçekleri kabul edip uyumak gibi evreleri içerir. Ayrılık sonrasında taraflar tıpkı dönemindekine benzer bir kimlik bulma sorunu ile kan kalırlar. Ayrı yaşama geçildiğinde kaybedilen sadece  aynı zamanda bir yaşam biçimi ve kimliktir. birçok insan gelecekten ve yalnız kalmaktan korkmak olduğunu ve ne olacağını bilememek gibi kaygılar  sizlik duyguları, gelecekle ilgili beklentilerin gerçekleş inancı, mutlu beraberliklere imrenmeye, karams1 benlik saygısının azalmasına yol açabilir.Eşinden ayrılmış kimseler, kişisel, mesleki, cinsel ve sosyal kendini yeniden tanımlama gereği duyacak ve eski evli
ile yeni rolleri bütünleştirmeye çalışacaktır. Eski kimlik  deneyimleri ile yeni amaçlarını bütünleyebilen insan yeni bir kimlik sentezine varacaktır. Kuşkusuz krizin yoğunluğu, bireyle boşanmaya yüklediği anlama ve maddi kaynaklarına göre değişir. boşanmış aile çocuğu nasıl etkiler? ok nadir durumlarda çocuk, anne-baba arasındaki anlaşmazlığın dışında tutulur. Genellikle pasif ya da aktif olarak olaya kat ılır. Ortamın çocuğu etkilemesi çocuğun yaşına, kişilik özelliklerine, anne ve babanın karşılıklı tutumlarına büyük ölçüde bağlıdır. Çocuğun yaşının küçüklüğü ve ebeveynden birini düzensiz görmesi etkiyi fazlalaştırır. Kendini olayların içinde bulan çocuğa, zaman zaman “hakem olma”, “karar verme”, “taraf tutma” gibi sorumluluklar yüklenebilir. Bu arada çocuk, anne ve babanın yanında onları birbirlerine hoş gösterebilmek için yapay rollere girebilir. Başka bir deyişle gerçekten saparak onların istedikleri biçimde davranabilir. Örneğin, bir yandan annesine “bir dahaki görüşmesinde istemediği şeyleri asla yapmayacağını ve onu çok sevdiğini” söylerken, öte yandan, babasını üzmemek için, “annesini özlemediğini” söyleyebilir. Bazı çocuklar anne ve babalarının ilişkilerinin aksamasından kendilerini sorumlu tutar. Bu suçluluk duygusu, beraberinde bazı patalojik tutumları da getirir. Sözgelimi çocuk, arkadaşlarına veya öğretmenine ailesinden bahsederken babasını hiç görmemesine karşın “birlikte yaşıyorlarmış gibi” anlatabilir, hiç görmediği babasından doğum günü armağanı aldığını söyleyebilir. Ya da “eve sık sık ismini açıklamadan telefon eden kişinin babası olduğunu” savunabilir. Bu arada kafasında soruna çözüm aramak üzere sürekli formüller geliştirir. “Babaannem ölürse babamı yönlendirecek kimse kalmayacağı için babam

Share on Facebook

Post on X

Follow us

Save