Bir çiftçinin dönüm dönüm bağları ve üç oğlu varmış. Tembelmiş oğlanları. Bağın tüm işleriyle yaşlanıncaya adam kendisi uğraşmış. Asmaları budamış, beslemiş, ilaçlamış… Toprağı bellemiş. Yaşlanıp, öleceğini anlayınca, “Bu bağ… Bakılırsa bağ, bakılmazsa dağ olur\ Benim tembellere bunu nasıl anlatsam acaba?” diye günlerce düşünmüş.

Sonunda çağırmış hepsini, “Oğullarım,” demiş, “ben artık bu dünyadan göçüyorum… Biriktirdiğim altınları bağa gömmüştüm; ama şimdi nereye gömdüğümü hatırlayamıyorum… Toprağı kazıp ters yüz ederek siz bulursunuz artık altınları!”

Bir süre sonra babaları ölünce, o güne kadar bağa girmeyen üç delikanlı ellerine kazma, kürek, çapa alıp bağa koşmuşlar. Altın bulacağız diye bağın altını üstüne getirmişler. Günlerce, haftalarca çalışmışlar, hiçbir şey bulamamışlar. “Babam, çalışmıyoruz diye bize kızardı, onun için böyle yaptı galiba,” diye düşünüp için için öfkelenirlerken, ertesi yıl, bir de bakmışlar ki, asmalar salkım salkım, kehribar taneli üzüm salkımlarıyla dolu…

Üzümler öyle güzel, öyle tatlıymışlar ki, hemen alıcı bulmuş. Üç kardeş, hayal edemeyecekleri kadar çok para kazanmışlar… Paraları aralarında bölüşürlerken, ortanca oğlanın aklına gelmiş, “Bakın ne diyeceğim?” demiş ötekilere, “babam mirasımı bağa gömdüm demişti ya!” “Demişti ama,” demiş ötekiler, “o kadar çalıştık çabaladık, bulamadık!” Ortancanın gözleri kocaman kocaman açılmış. Bölüşmekte oldukları paraları göstererek,

“Belki de bulduk,” demiş heyecanla. “Babam, belki de bunu demek istiyordu bize!” Ötekilerin gözleri de birden parlamış: “Tabii ya,” demişler. “Nasıl düşünemedik? Babam, biz bağa bakalım diye böyle söyledi mutlaka!” Ertesi yıl, büyük bir hevesle gitmişler bağa. Toprağı havalandırmışlar, asmaları budayıp ilaçlamışlar, daha çok ürün almışlar. Daha çok kazanmışlar.

Share on Facebook

Post on X

Follow us

Save